Sunenergia vibranta baterio el la revuo "Monato":
Eble nun via poŝtelefona baterio ĉiam restos plena, kiam suno brilas! Post nur ok minutoj en la sunlumo, vi jam povas fari unuminutan vokon. Sunenergio signifas sendependecon!
La nova sunenergia vibranta baterio BIG Planet estas plenigebla kiel kutime tra la kontaktoskatolo de via domo aŭ oficejo, sed ebligas al vi krome senpere kapti sunenergion en lokoj kie kutime elektro mankas, kiel sur la strando, sur boato, petveturante, biciklante, k. t. p.. La baterio krome enhavas vibrilon, kiu avertas vin en momentoj, kiam la sonorado de via telefono estus ĝena.
"La Granda Muro" estas ĝia oficiala nomo. Ĉinoj kutime nomas ĝin "la Longa Muro". La efektiva longeco de la Granda Muro estas pli ol dudek mil kilometroj.
La konstruado de la Granda Muro komenciĝis en la 5-a jarcento a.K., dum la periodo de Militantaj Regnoj. Tiam ne ekzistis unu longa muro, sed pluraj muroj malpli longaj.
Postaj dinastioj daŭre faris la konservan aŭ konstruan laboron. Precipe dum la Ming-dinastio, de la 14-a jarcento ĝis la 17-a jarcento, la Granda Muro dudek fojojn estis riparita. Ĉiufoje la riparado postulis la laboradon de kelkcent miloj da soldatoj aŭ kamparanoj. Tio estis grandega tasko.
La Granda Muro serpentumas ĉirkaŭ la montaroj. Ĝi ĉefe protektis la ebenaĵon kaj la urbojn de centra Ĉinio kontraŭ la nordaj nomadaj triboj. Oni ofte diras, ke la Granda Muro estas videbla de la Luno. Tio estas dubinda, ĉar ĝia larĝeco estas pli-malpli 6 metroj, tiel ke multaj aŭtovojoj estas pli larĝaj ol ĝi. Ĝi apartenas al la Monda Heredaĵo de Unesko ekde 1987.
Multaj ĉinaj literaturaj verkoj rilatas al la Granda Muro. Ĝi profunde influis la ĉinan kulturon.
Kiam mi je la 10-a vespere hejmen venis en mian familian neston, mia edzino atendis min kun ĉi tiuj vortoj:
- Mi aŭskultis en la radio prelegon "Al gepatroj pri la edukado".
- Tre bone vi faris — mi aŭtoritate kapjesis. — Mi ŝatas, kiam vi kulturiĝas. Sed nun bonvolu doni al mi vespermanĝon, ĉar mi jam apenaŭ vidas pro malsato.
- Ankaŭ tion de vi lernas la infano — diris riproĉe mia edzino kaj anstataŭ doni al mi vespermanĝon, eksidis.
- Kion li lernas de mi?
- La senpaciencon. La fileto estas tial tiel nervoza, ĉar vi ne montras disciplinon.
Mi ellitiĝis kaj vestis min. Mia edzino diris, ke mi faru mem mian matenmanĝon, por ke mi povu estimi la hejman mastrumadon. Dum mi faris mian matenmanĝon, mi devis ofte alkuri al mia edzino — kiu ankoraŭ kuŝis en la lito — ĉar mi ne trovis la sukeron, la kafon, la buteron. Fine ŝi senpacience kriis:
— Ne estu tiel senhelpa. Rigardu ĉirkaŭ vi serioze kaj vi trovos ĉion. Kiel estu lerta, inventema, la infano, se li havas tian patron?
Ĉio estus en la plej granda ordo, se hazarde mi ne estus aŭdinta tra la malfermita fenestro interparoladon, kiu okazis sube en la ĝardeno inter mia fileto kaj onklo Keceli. Onklo Keceli estas la domzorganto.
La composizione, per l'esame di primo grado, consiste nella stesura in esperanto di una breve lettera o e-mail, scegliendo una traccia tra le tre che vengono indicate; è consentito l'utilizzo di dizionari cartacei.
El "La duonigita vicgrafo" de Italo Calvino:
Estis maljuna servistino en la grafa domego. Dum la infaneco de la vicgrafo, ŝi estis lia vartistino. Ŝi aŭdis, kiel li donis venenajn fungojn al sia nevo, kaj ŝi diris: "Revenis nur la pli malbona duono de Medardo".
Tio estis vera. Nun la vicgrafo komencis fari multajn malbonaĵojn. Ĉar li estis la juĝisto de la urbo, li ordonis, ke oni pend-mortigu multajn homojn. Nur por distri sin, li eliris en la vesperoj kaj bruligis la domojn kaj kampojn de la malriĉuloj. Li ankaŭ bruligis kelkajn ĉambrojn en sia domego, kaj multaj servistoj mortis.
Baldaŭ ĉiuj komencis timi la vicgrafon. Li iris tra la kampoj en granda nigra mantelo kaj granda ĉapelo. Se la homoj vidis lin alveni, ili fuĝis.
Nur unu homo ne timis la vicgrafon. Tiu homo estis lia maljuna vartistino. Ŝi diris al li: “Vi estas manlbonulo. Tio, kion vi faras, estas mallaŭdinda kaj maladmirinda.
Legokompreno
Ĉu vere aŭ malvere?
Aŭdkompreno
El “La bela rozo” de Tatjana Auderskaja:
Oni donacis al mi superban rozon. Ĝi estis diafana kaj trembrilis per miloj da lumoj: ruĝaj, verdaj, violaj.
Ravita de ĝia beleco, mi tenere ĉirkaŭprenis ĝin kaj kaŝis ĉe la sino, proksime al la koro. Sed baldaŭ mi havis tre strangan impreson, kvazaŭ io frida tuŝas mian bruston, kaj poste eksentis, ke malvarmaj fluoj kuras laŭ la korpo.
Kun miro mi gapis – kaj trovis nur grandan malsekan makulon, kiu tiel malagrable incitis la haŭton.
La rozo estis glacio.
Legokompreno
Ĉu vere aŭ malvere?
Verkado de dialogo:
Hai letto un annuncio su un corso serale di Esperanto e vorresti iscriverti. Ti rechi presso l’associazione esperantista locale per chiedere informazioni sul corso (data di inizio, fine, prezzo ecc.) Una signora molto gentile risponde alle tue domande.
Nota: ricorda che si tratta di un dialogo! Oltre a formulare le domande devi scrivere le risposte del tuo amico/della tua amica! (minimo 10/15 battute complete. Una battuta “jes” o “ne” o “dankon” non viene conteggiata).
Letero:
Stai organizzando un viaggio e tramite il servizio Pasporta Servo trovi un contatto. Scrivi all’amico/a esperantista ungherese e chiedigli/le se è disponibile ad ospitarti. Dagli/dalle informazioni sulla tua partenza, sul tuo arrivo, su cosa vorresti visitare, mangiare ecc.
Nota: il testo deve contenere almeno 50 parole e la mail deve essere completa di tutte le sue parti iniziali e finali che non vanno conteggiate nelle 50 parole.
Interaga parolado: konversacio kun la ekzamenanto:
| Demandoj | Gvidlinioj [de EKPAROLU, Ilona Koutny kaj Katalin Kováts] |
|---|---|
| Kiu vi estas? Kiel vi nomiĝas? Via nomo? Kiu estas via nomo? | Mia nomo estas... / Mi nomiĝas... |
| Kia vi estas? | Personaj trajtoj: bona, fidela, sincera, bela, riĉa, modesta, timema, hezitema, blonda, miopa, optimisma... |
| Kion vi (ne) ŝatas fari? | Mi (ne) ŝatas: vojaĝi, legi, komputilludojn, korespondi... |
| Kie vi loĝas (urbo, lando, ...)? Kiu estas via adreso / poŝtkodo / telefonnumero? | Mi loĝas en... |
| Kiom da jaroj vi havas? Kiun aĝon vi havas? | Mi havas ... jarojn / Mi estas xx-jara / Mi estas xx jarojn aĝa |
| Kiam vi naskiĝis? En kiu jaro, en kiu monato, en kiu tago? | Dato: la 16an de oktobro 1957 |
| Kio estas via profesio? Kion vi faras? Kiel vi laboris? | Mi estas... / Mi laboris... |
| Kie vi studis? Kiun formadon vi havis? Kiun lernejon vi frekventis? | Mi frekventis ... lernejon ... |
| Kiuj estas en via familio? | Nomoj de familianoj, parencoj. Demandu ankaŭ pri ilia aĝo. |
| Kiu estas via nacieco? | Mi estas hungaro / ruso / koreo / brito. |
Parola produktado: priskribo de bildo
Parola produktado: korektado de la eraroj (en la itala lingvo)
Al termine del dettato l'elaborato viene subito consegnato.
Trezoro protektinda
Iam, kiam mi estis junulo, mi konversaciis pri lingvoj kun itala ŝipestro, kiu multe vojaĝis kaj konis plurajn idiomojn. Iom naive, mi demandi lin, kiu, laŭ li, estas la plej bela lingvo en la mondo. Li respondis: "Ĉiuj lingvoj estas belaj." Tiu respondo forte imponis min, ĉar ĝi ŝajnis al mi tre profunda rimarkigo.
Fakte, ĉiu lingvo estas ne nur bela (ĉar ĝi esprimas la plej karajn kaj fortajn sentojn de la animo), sed ankaŭ esprimriĉa (ĉar ĝi kontentigas ĉiujn bezonijn de la socio, kiu ĝin parolas), saĝa (pro la sama kialo) kaj science valora. Oni konkludas, ke la homaro nepre devas konstante klopodi por varti kaj protekti la lingvan riĉecon de la mondo.
En la novelo la aŭstra verkisto Stefan Zweig skribis: "Tagon post tago ĉio, kio estas unika, iĝas pli kaj pli multvalora en nia nesaveble unuformiĝanta mondo".
Unuaj plumamikoj di M. Boulton
Se ni deziras, ke perletera amikeco sukcesu kaj daŭru, helpas tia ĝenerala principo: ni pensu plifeliĉigi la alian, do konsideru la alian. De tiu principo povas sekvi almenaŭ kelkaj konsiloj.
Amiko ofte petas de amiko ian servon; reciprokaj servoj kontribuas al amikeco, sed ne tro frue petu ion de nova plumamiko kaj ne petu tre komplikajn servojn aŭ kostajn objektojn. Por respondi leteron, unue relegu ĝin atente. Estas nur dece, gratuli pri iu sukceso, kondolenci pri iu malfeliĉo, komenti pri iu interesa novaĵo. Kaj nepre ne forgesu danki la amikon pri iu komplezo. Laŭdu ion laŭdindan, trovu ion afablon por diri. Hezitu kritiki; se vi vere devas ion kritiki, serĉu modestan, faktan, kiel eble malplej vundan metodon fari tion.
Tradurre il testo in esperanto. È consentito l'utilizzo di dizionari cartacei.
Le scarpe di Voltaire
Voltaire aveva un servitore fedele, ma un po' indolente.
"Giuseppe", gli disse un giorno il padrone, "portami le scarpe."
Il servitore si affretta a portare le scarpe, ma Voltaire nota con meraviglia che le scarpe non sono pulite e dice a Giuseppe: "Ti sei scordato di spazzolarmi le scarpe, oggi."
"No, signore", risponde il servitore; "ma le strade sono piene di fango, tra due ore le vostre scarpe sarebbero sporche come adesso."
Voltaire sorride, mette le scarpe ed esce.
Il servitore corre da lui: "Signore", grida, "la chiave!"
"Che chiave?"
"Sì, la chiave della dispensa, per il pranzo!"
"A che serve? Tra due ore saresti affamato come adesso!"
Da allora, Giuseppe spazzolava accuratamente ogni giorno le scarpe del padrone.
Da "Il paese sbagliato"
Cari bambini,
da tanto tempo desideravo scrivervi, per dirvi che leggo da cima a fondo il vostro giornalino e sono stato molto felice di ricevere le cartoline fatte da voi. Mi piacerebbe abitare a Vho, per poter mandare il mio bambino Stefano di otto anni a scuola con voi.
Vi scrivo per chiedervi un consiglio. Quest'anno ho un gruppo di bambini di 10 e 11 anni, che non sono mai stati abituati a esprimersi, a dire quel che pensano e collaborare tra di loro. Si rifiutano di cantare, di disegnare, di fare teatro. Si vergognano e preferiscono accettare tutto quello che piove loro dall'alto. Io penso che non siano affatto felici, anche se sono bambini piuttosto ricchi, e vorrei riuscire a renderli liberi come siete voi. Avete qualche buon consiglio da darmi? Se ne avete, potete rispondermi per lettera, oppure anche, se preferite, sul vostro giornalino.
Vi ringrazio e auguro un anno sereno.
Mario Lodi
La composizione, per l'esame di secondo grado, consiste nella stesura in esperanto di un elaborato, scegliendo tra 3 tracce disponibili; è consentito l'utilizzo di dizionari cartacei.
Tradurre il testo in esperanto. È consentito l'utilizzo di dizionari cartacei.
Fine d’agosto
Una notte di agosto, di quelle agitate da un vento tiepido e tempestoso, camminavamo sul marciapiede indugiando e scambiando rade parole. Il vento, che ci faceva carezze improvvise, m’impresse su guance e labbra un’ondata odorosa, poi continuò i suoi mulinelli tra le foglie già secche del viale. Ora, non so se quel tepore sapesse di donna o di foglie estive, ma il cuore mi traboccò improvvisamente, tanto che mi fermai.
Clara attese, semivoltata, che riprendessi a camminare. Quando alla svolta c’investì un’altra folata, Clara fece per soffermarsi, senza levare gli occhi, un’altra volta in attesa. Davanti al portone, mi chiese se volevo far luce o passeggiare ancora. Restai un poco fermo sul marciapiede ‒ ascoltai il fruscío d’una foglia secca trascinata sull’asfalto ‒ e dissi a Clara che salisse, l’avrei subito seguita.
Quando, dopo un quarto d’ora, giunsi di sopra, mi sedetti a fumare alla finestra fiutando il vento, e Clara mi chiese, attraverso la porta della stanza, se mi ero calmato. Le dissi che l’aspettavo e, un istante dopo, mi fu accanto nella stanza buia, si appoggiò contro la mia sedia e si godeva il tepore del vento senza parlare. In quell’estate eravamo quasi felici, non ricordo che avessimo mai litigato e passavamo lunghe ore accanto prima di addormentarci. Clara capisce tutto, e a quei tempi mi voleva bene; io ne volevo a lei e non c’era bisogno di dircelo. Eppure so adesso che le nostre disgrazie cominciarono quella notte.
Se Clara si fosse almeno irritata per la mia agitazione, e non mi avesse atteso con tanta docilità. Poteva chiedermi che cosa mi fosse preso, poteva tentare lei stessa d’indovinarlo, tanto più che l’aveva intuito ‒ ma non tacere, come fece, piena di comprensione. Io detesto la gente sicura di sé, e per la prima volta detestai Clara.
Cesare Pavese
Da "La casa sopra i portici"
Devo ammettere che quando mio padre partiva per un viaggio ero contento perché potevo distendermi a letto accanto a mia madre: mi piaceva chiacchierare con lei fino ad addormentarmi. Era la saggezza personificata, era rassicurante, era la psicanalista dei suoi figli ed era capace di intuire tutto al volo. Compreso il talento che iniziai a mettere fuori sin da quando facevo le imitazioni di parenti e amici. Credeva in me perché, quando iniziai a scrivere lo spettacolo di debutto, le sembrava un fatto normale. Tutto nacque da una sera in cui andai a vedere, insieme a un amico inglese, uno spettacolo del Patagruppo (una compagnia teatrale d’avanguardia) al teatro Alberichino. Al termine dell’esibizione, m’intrattenni a cena con gli attori e lì iniziai a fare qualche imitazione e a raccontare episodi di vita quotidiana secondo la mia “visione”. Con noi c’era anche Antonio Obbino, il direttore del teatro, una persona molto attenta ai fenomeni off. “Sono convinto che tu abbia un gran talento comico. Funzioneresti alla grande su questo palco” mi disse a fine cena. “Lei crede?” “Certo. Perché non scrivi un po’ di monologhi e ti prendi il teatro per una quindicina di giorni?” Tutto entusiasta, presi la palla al balzo e risposi che avrei fatto uno spettacolo in coppia con Daniele Formica perché, nonostante lui fosse soprattutto un mimo, mi sarei sentito più sicuro. Invece feci tutto da solo perché Daniele si tirò fuori a sette giorni dalla prima, liquidandomi con un sintetico “Non me la sento più”.
[...]
Il pubblico applaudì con incredibile entusiasmo e le recensioni che uscirono il giorno dopo sui giornali furono positive. Ero felicissimo. La sera della quinta replica non c’erano spettatori. Ne arrivò uno mentre ormai si stava calando la serranda del teatro ma, ricordandomi le parole di mio padre “Professionalità significa recitare anche per un solo spettatore”, decisi di fare comunque lo spettacolo.
Carlo Verdone
Scegliere una delle seguente tracce: